Beware

Nevel (korte vertelling)

Keek William door een venster, een raamwerk? En zag hij werkelijk? Werkelijkheid? Waar was hij? En was hij zichzelf gewaar? Een gedachte doortrok hem. Eén enkele gedachte:

Zodra ik me afvraag wat liefde inhoud snoer ik mezelf de mond. Van wat het niet is heb ik meer benul, want met haat en haatdragendheid ben ik beter bekend. Vraag me niet waarom. Ik loop niet over van liefde. Mijn gade, m'n dubbel, mijn evenknie, verzegelt mijn lippen. Wat hult zich in schaapskleren en slijpt messen?! En wat is voor de drommel niet bang, terwijl de tand des tijds toch knaagt?

Horatius verschijnt. Een grauwe hemel pakt samen en snoert dicht. Alleen gevierd en luisterrijk geestlicht, kan deze moerasachtige nevel verwijden en een blikveld scheppen. Maar enkel nadien, alleen achteraf, want dit is 't rijk van voldongen feiten. Gebeden worden hier niet verhoord, waan heerst.

Horatius:

Zie daar weer zo één,
verstard, verstrikt, verstoken...;
met ogen bloeddoorlopen
geknepen lippen, scheef verdraaid,
wat zegt het, wat doet het,
een Ken U Zelf zo bekaaid!

Mijn motto was: Pluk de dag.
En zie hier de geplukten,
spartelend voor hun leven;
mij is niet om het even
hun ongeluk en hard gelag.

Hydra roert zich. Dat veelkoppig monster die net als Cerberus werd losgelaten in de onderwereld. Al te nauw en al te dicht zijn de lichamen van vastgeraakten die zich niet kunnen weren. Omstrengeld, samengeperst en adem ontnomen door Hydra zindert in William:

Wat de kop opsteekt en blijft steken is ondeugdelijk als ik niet ooit zeg, ferm en veelvuldig: nee en genoeg ...en daarnaar handel. It's up to me.

(J.W.)

Literatuur

❶ Kosmogonie; 8e voordracht; Parijs, 1 juni 1906; vertaald tekstfragment daaruit, bladzijde 56 en 57 uit GA 94; Rudolf Steiner:

“ […] Op een punt van het stadium dat men de doornenkroning noemt bij de christelijke inwijding, treedt een angstaanjagend fenomeen op, welke wordt aangeduid als de wachter aan de drempel en dat men ook het verschijnen van de dubbelganger kan noemen. Het geestelijk wezen van de mens gevormd uit zijn wilsimpulsen, zijn wensen en zijn verstandsvermogen verschijnt voor de ingewijden als droombeeld. En dit beeld is vaak afstotelijk en afschrikwekkend, want het is de som van zijn goede en slechte eigenschappen en van zijn karma; van dat alles is het de aanschouwelijke personificatie op astraal vlak. Het is de onaangename veerman uit het Egyptische Dodenboek. De mens moet hem overwinnen om zijn hogere ik te vinden. Aan al de mythen die gaan over de strijd van de held met het monster, zoals van Perseus en Herakles met Hydra, van de heilige Sint George en Siegfried met de draak, ligt tot in de verste tijden terug een helderziend aanschouwen van het fenomeen van de wachter aan de drempel ten grondslag. […] ”

❷ Ommekeer; Ode 1.34 van Horatius, opgenomen in de bundel Pluk de dag – Vijftig Oden

Ommekeer

Om de goden heb ik nooit te veel gemaald
toen ik nog in mijn waanwijsheid was verdwaald.
Nu moet ik weer de steven wenden
en mijn schip weer in de richting zenden

die ik achter mij liet, want de god van ’t Licht
die gewoonlijk wolken met zijn bliksemschicht
splijt, kwam met zijn gewiekte wagen
donderend door de heldere hemel jagen

en de logge aarde en het golvenspel
samen met de Styx, de hatelijke hel
vol gruwel en het verste westen
schokken. ’t Slechtste kan hij in het beste

om doen slaan, hij toomt de hoge heren in
en onthuld de duisternis. De roofgodin
Fortuin gaat ginds een vorst onttronen
om hier weer een andere te kronen.

Music

Natalie Merchant

Giving Up Everything

Lyrics

Natalie Merchant

Giving Up Everything

Giving up everything

my hungry ghost of hopefulness

Giving up everything

not haunted by wanting this

Giving up everything

the fortune I was saving

Giving up everything
I mercy-killed my craving

Giving up everything

I’ve opened up my eyes for this

Giving up everything

see the whole magnificent emptiness

Gave what I want for how it is

for the stone inside and the bitterness

for the sweetness at the core of it

Giving up everything
The master plan, the scheming

Giving up everything

my cursed search for meaning

Giving up everything

the compass and the map I was reading.

The hinterlands I’m leaving
I’m finally leaving behind

Giving up everything

the big to-do, the hullabaloo
The tug-of-war for some twisted truth

For the everlasting ache of it
No longer slave, not chained to it

no gate, no guard, no keeper

no guru, master, teacher

See the slow-receding faces

dissolve to black, no traces